Πρόλογος: Ζιλιέν Σεντρές

"Αγαπούσα παράφορα την Κόμισσα ντε... Ήμουν είκοσι χρόνων, ήμουν άπειρος, με απατούσε, θύμωσα, με εγκατέλειψε... Ήμουν άπειρος, την επιθύμησα πάλι, ήμουν είκοσι χρόνων, με συγχώρησε. Είκοσι χρόνων, άπειρος, με απατούσε διαρκώς και δεν με εγκατέλειπε πια. Πίστευα ότι ήμουν ο εραστής των εραστών, ο πληρέστερος των ανδρών".
Ο ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ, στο έργο του "Τέχνη του μυθιστορήματος", θεωρεί ότι το μυθιστόρημα του Βιβάν Ντενόν "ξεκινάει με την ωραιότερη παράγραφο της γαλλικής μυθιστορίας". Η αρχή του "Χωρίς επαύριον" επιβάλλεται ως αριστούργημα ύφους και ειρωνείας. Οι προτάσεις είναι σύντομες και περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Καμία συνδετική λέξη δεν επιβαρύνει το κείμενο. Οι λιμπερτίνοι φαίνεται πως ξέρουν να προσπερνούν τους διακοσμητικούς συνδέσμους, όπως ακριβώς και τα συναισθήματα. Ο έρωτας περιορίζεται σε επιθυμία και η ευπρέπεια σε κώδικα καλής συμπεριφοράς. Η γλώσσα τέλεια, εξαγνισμένη από τον πεσιμισμό των κλασικών ηθικολόγων, έχει την ακρίβεια νυστεριού. Πρόκειται για την αφήγηση μιας ερωτικής νύχτας μετά το θέατρο στο περίπτερο μιας κόμισσας που εκμαυλίζει έναν νέο ιππότη. Μια νύχτα σαν διαδρομή σε τρία στάδια: στην αρχή, κάνουν περίπατο στο πάρκο ύστερα, κάνουν έρωτα στο περίπτερο τέλος, συνεχίζουν ν' αγαπιούνται σ' ένα μυστικό δωμάτιο του πύργου. Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1777 ανωνύμως, ακολούθησαν διάφορες εκδόσεις με παραλλαγές από αγνώστους, και επανεκδόθηκε το 1812. Θεωρείται από τα αριστουργήματα της ερωτικής λογοτεχνίας του γαλλικού 18ου αιώνα, δίπλα στις "Επικίνδυνες Σχέσεις" του Λακλό. Η έκδοση περιέχει την εκδοχή του 1777 και του 1812, εκτενή πρόλογο ("Η τέχνη του έρωτα και ο έρωτας για την τέχνη") και εισαγωγή, το περίφημο κείμενο του Ανατόλ Φρανς "Ο βαρόνος Ντενόν", αναλυτικό χρονολόγιο και σχέδια του συγγραφέα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ευφυές, παιγνιώδες, κομψό και κατά τόπους γαργαλιστικό, το "Χωρίς επαύριον" θεωρείται από τα αριστουργήματα της γαλλικής ερωτογραφίας και τοποθετείται επάξια δίπλα στο πλέον αναγνωρίσιμο δείγμα του είδους, τις Επικίνδυνες σχέσεις του Λακλό. Την πρώτη ανώνυμη εκδοχή του αφηγήματος, που τυπώθηκε το 1777, αντέγραψαν πολλοί. Την ιστορία ζήλεψε μάλιστα και αυτός ο μέγας Μπαλζάκ, και την ενσωμάτωσε στη δική του Φυσιολογία του γάμου.
Το κείμενο πλέον αποδίδεται στον νεαρό τότε χαράκτη, σχεδιαστή, διπλωμάτη, περιηγητή, ειδήμονα της τέχνης και ιδρυτή του Μουσείου του Λούβρου Βιβάν Ντενόν, του οποίου τα βιογραφικά πληροφορούμαστε αναλυτικά στον τόμο διά χειρός Ανατόλ Φρανς. [...] Χρονολόγιο, σημειώσεις, σχόλια και μια εισαγωγή πλαισιώνουν δύο εκδοχές, την πρώτη και την τελευταία του 1812, από τον 65χρονο πια Ντενόν. Ποιο είναι το δίδαγμα για τον αναγνώστη από την περιπέτεια της σύγκρισης των δύο γραφών; Η μύηση στη μεγαλύτερη τέχνη του γαλλικού 18ου αιώνα, στην τέχνη της συζήτησης, που δεν απέχει καθόλου από την τέχνη του έρωτα. (ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ, Το Βήμα, 19/2/2012)

Περιεχόμενα

JULIEN CENDRES: Πρόλογος - Βιβάν Ντενόν, η τέχνη του έρωτα και ο έρωτας για την τέχνη
MICHEL DELON: Εισαγωγή
VIVANT DENON: ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΥΡΙΟΝ
Εκδοχή του 1812
Εκδοχή του 1777
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
1. ANATOLE FRANCE: Ο βαρόνος Ντενόν
2. Αποσπάσματα από τη Βραδύτητα του Μίλαν Κούντερα
3. Χρονολόγιο
4. Σημειώσεις και σχόλια
Σημείωση σχετικά με το έργο
Σημειώσεις για την εκδοχή του 1812
Σημειώσεις για την εκδοχή του 1777
5. Βιβλιογραφία