[Ε' ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΕΚΕΙΝΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ]Μα όταν κάποιος σου μιλά με τρόμους, φωνέςχαμένων σε απαίσια σπήλαια και βάλτους-εσύ να σκέφτεσαι προπάντων τι μπορεί να εν-νοεί, ποιο διαμελισμένο πτώμα κρύβει στο υπό-γειό του, τι δαγκωτά φιλιά και φόνους, νύχταυπόκωφη, που σιωπηλά τη διασχίζουν αμαξο-στοιχίες (συσκοτισμένες με βαριά παραπετά-σματα, και στους τροχούς πανιά ή βαμπάκι), τιάνομες επιθυμίες, λύσσα, ψιθύρους, ουρλιαχτά,βεγγαλικά σε λάκκους πολιούχων, εκδικητές νατον μουσκεύουν στο αίμα όταν κοιμάται, ποιονκλέφτη, τέλος, σε βαθύ κοιτώνα χάλκινο, πνιγ-μένον στα λινά και κλαίει-και να τον συμπαθείς, προπάντων να τον συμπα-θείς, αγαπητέ Αρθούρε ή Αλφόνσε.(η τελευταία, πέμπτη, ενότητα της συλλογής)