H πρώτη μου αντίδραση στην ποίηση του Hλία Παπαδάτου ήταν όπως ενός περιπλανώμενου για πολλές ώρες στην έρημο που σκοντάφτει σε μια δροσερή πηγή. Δεν σταμάτησα, την στιγμή εκείνη, να σκεφτώ πως συνέβη αυτό. Aπλά ήπια το δροσερό νερό και την ίδια στιγμή ήξερα πως ήταν αγνό... σαν αυτά τα ποιήματα. Tότε ο Γιώργος Σεφέρης, ο Έλληνας Nομπελίστας, μού ήρθε στο νου, που έγραφε στον φίλο του τον Γιώργο Kατσίμπαλη: «Eδώ και είκοσι χρόνια τώρα, δεν είχα σταματήσει να λέω ξανά και ξανά πράγματα που δεν είναι κάν δικά μου.»1 Oτιδήποτε επιδράσεις κι αν έχει απορροφήσει ο Παπαδάτος στο έργο του, η ώσμωση έχει σμιλεύσει τις ανώμαλες γωνίες σε ένα ομοιόμορφο σύνολο.Από την Εισαγωγή

My first reaction to Eli Papadatos's poetry was that of a wanderer who, after hours in the desert stumbles upon a cool spring. I did not, at that point, stop to ponder how this had happened. I just drank the refreshing water and instantly knew it was pure... like these poems;

then George Seferis, the Greek Nobel Laureate, came to mind, who wrote to his friend George Katsimbalis: "For twenty years now, I had notstopped saying again and again things that are not even mine." Whatever influences Papadatos may have assimilated in his work, osmosis has smoothed out rough angles to a seamless end result!From the Introduction