Σ' ένα από τα πρώτα βιβλία της, που έχει τον τίτλο "Feux", ή Marguerite Yourcenar λέει: "Αυτό που έχει σημασία στο θρύλο και στο μύθο είναι η δυνατότητά τους να μας χρησιμέψουν για λυδία λίθος, για άλλοθι...". Ίσως αυτή είναι η μόνη δικαίωση που αξίζει για ένα σημερινό συγγραφέα, που δοκιμάζει να χειριστεί ξανά αρχαίους μύθους.Χρειάζεται οπωσδήποτε κάποια δικαίωση γι' αυτή τη διαδικασία. Υπάρχει πάντα μια αόριστη αίσθηση λογοκλοπής, ακόμα και ιεροσυλίας, ιδίως αν -όπως στη δική μου περίπτωση- τους μύθους τους έχει ήδη χρησιμοποιήσει κάποιος από τους μεγάλους αρχαίους τραγικούς. Αλλά χειρότερο απ' όλα αυτά είναι το αίσθημα της ματαιότητας. Είναι τόσο εύκολο να πέσεις στη ματαιότητα, όταν χρησιμοποιείς τέτοιου είδους υλικό· είτε επειδή μένεις πολύ προσκολλημένος στο μύθο και απλώς τον διατυπώνεις με διαφορετικά λόγια - και τότε γιατί να το κάνεις, αφού είχε ξαναγίνει και μάλιστα πιο καλά· είτε τον αναπλάθεις εντελώς, ώσπου ο μύθος σχεδόν δεν αναγνωρίζεται - και τότε πάλι γιατί να το κάνεις, αφού είναι φανερό πως η πλοκή μπορεί να σταθεί μόνη της και δε χρειάζεται τα δεκανίκια του μύθου. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)