"...Παντού υπήρχαν αναμνήσεις πολύ νωπές, που ξεπετάγονταν σαν κρίνοι και μ' αρρώσταιναν. Παντού αυτές οι αναμνήσεις χαλούσαν καθετί το καινούριο που ήθελα να γευτώ. 'Ετσι ήταν εδώ, έτσι με φιλούσε και τα λόγια της μου ξανάρχονταν στο μυαλό στάζοντας γλυκά σαν το μέλι από την κερήθρα.

"Κι ωστόσο, ανάμεσα σ' αυτό που ήθελα και σ' αυτό που έκανα εκείνη τη στιγμή υπήρχε το χάος μιας νύχτας. Μα ζητούσα κι αυτό το είδος του πόνου. Την οδύνη της απουσίας της, όπου η μνήμη γινόταν πανίσχυρη κι επεξεργαζόταν με το δικό της τρόπο τα περασμένα. Γιατί έχει κι η μνήμη μας τις απαιτήσεις της. Θέλει κι αυτή να ζει και μας ζητά την απουσία, σαν μια άδεια κάμαρα όπου θα στηθεί ελεύθερα το ονειρικό σκηνικό της".